Port Barton tot Manila

Vanuit Port Barton zijn we terug gegaan naar Puerto Princesa, naar hetzelfde guesthouse als waar ik eerder had verbleven. Hier savonds nog getrakteerd op Balut. Balut is de locale fillipijnse specialiteit. Het is een onderontwikkeld eendenembryo in een ei, er zit dus al een soort snaveltje op en wat veertjes enz. De bedoeling is om het ei open te tikken, de heerlijke soep die bovenop de eend drijft eruit te slurpen om vervolgens te genieten van het verukkelijke embryo met een snufje zout. Het ziet er in het begin behoorlijk ranzig uit, maar moet eerlijk toegeven dat de smaak me erg mee viel. Alles smaakt een beetje naar snotterig ei. Wat mij dan wel weer verwonderd is waarom ze een ei met een dooie eend erin eten die naar ei smaakt als je ook gewoon een ei kan eten dat naar.. eeuh ei smaakt?!

De volgende dag zijn we naar Cebu gevlogen, hiervandaan een bus genomen naar Oslob. Hier heel smal benauwd kamertje gevonden bij mensen thuis met een bed gemaakt van losse stukken schuimrubber, beroerdste bed ooit dus.. Met enig zoekwerk nog een eet tentje gevonden, hier mochten we even in de koelbox kijken welke vis we wilden, besloten om voor de zak met gambas te gaan en dat was een goede beslissing. Ze werden heel simpel klaargemaakt maar smaakte prima.
Sochtends vroeg opgestaan om rond 6 uur bij het water te zijn. We waren namelijk in Oslob om met walvishaaien te zwemmen !. Walvishaaien zijn ergens tussen de 6 en 15 meter lang en leven op plankton, zijn voor mensen dus ongevaarlijk maar wel heel cool om tussen te zwemmen. Het enige nadeel is dat ze in Oslob de whalesharks krill voeren zodat ze zeker zijn dat de beesten iedere dag terugkomen. Niet heel erg ecologisch verantwoord en kan ook nooit heel gezond zijn voor de vissen lijkt me. Maar goed na een korte briefing over niet aanraken en hoeveel afstand je moet houden, wordt je met een klein bootje van de kant gevaren en kun je gaan snorkelen tussen de whalesharks. Best wel indrukwekkend tussen vissen van 6 tot 8 meter zwemmen, die niks geven om de afstand regels en op hun dooie gemak overal tussendoor zwemmen.

Na de whalesharks begonnen aan een reisdagje; jeepney naar de pier, boot naar Negros, jeepney naar Dumaguete, bus naar volgende pier om uiteindelijk op de laaste boot naar Apo Island te eindigen. Apo Island is heel klein en eigenlijk alleen voor duikers en snorkellaars. Er zijn geen wegen op het eiland en ook geen gemotoriseerd verkeer, wel heerlijk rustig dus. De volgende dag heb ik dan ook een duik gedaan en dat was zeker de moeite waard! Apo Island staat ook bekend om de grote hoeveelheid schildpadden die er leven, en we zagen dan ook 4 schildpadden in een uurtje snorkelen vanaf het strand.

Een dag later Apo Island weer verlaten met een klein bootje samen met Mario de eigenaar van ons hotel. Op weg naar het vaste land nog wat vliegende vissen gespot en een groep dolfijnen die met ons mee zwom. Later een lift achterin de truck van Mario gehad naar Dumaguete. Later van Dumaguete de Ferry naar Siquijor genomen en een backpacker hostel gevonden. Siquijor is een klein eilandje wat vooral bekend staat om de ‘Black Magic’, naar het schijnt gebeuren er nogal vreemde dingen op het eilanden en wonen er nog een aantal ‘Folk Healers’ in de bergen van het eiland. Mensen zien bijvoorbeeld snachts honden rennen met de hoofden van mensen erop en meer weirde verhalen. Op onze eerste dag allebei een motorbike gehuurd om het eiland te gaan verkennen. Besloten om op zoek te gaan naar een van de healers en na wat rondvragen een man gevonden wiens vrouw dit deed, de man op zn motor gevold naar zijn huis en naar binnen gegaan. De vrouw legde uit wat ze ging doen en wat het effect was. Het kwam er op neer dat je op een stoel gaat zitten, er liggen wat brandende kolen onder de stoel met wat healende kruiden erop. Dan slaat ze een kleed om je heen zodat de kruiden goed in kunnen trekken en vervolgens krijg je een massage met een soort kruidenolie. Interessant om mee te maken, maar het was niet degene die we zochten. Savonds een avondje Tanduay rum gedronken, het lokale vergif. De volgende dag uitgeslapen en nog met de motorbikes naar wat watervallen geweest, hier niks gezwommen en gerelaxt met mensen van het hostel.

De dag erna bleef iedereen in het hostel hangen, aangezien het mijn laatste dag was ben ik er alleen op uit getrokken en heb het hele eiland rondgereden. Na de rondrit op zoek gegaan naar de echte traditionele folk healer, waar er nog maar 1 van is. Een teken dus dat de traditie aan het uitsterven is. Veel rondgegvraagd en heen en weer gestuurd en uiteindelijk een huis gevonden in de middle of nowhere, hier naar binnen gelopen en gevraagd of het mogelijk was hier Bulo Bulo te doen. Dit bleek het juiste adres te zijn. Een heel oud rimpelig vrouwtje van nog geen 1,50 lang, is de enige op het eiland die deze traditionele manier nog gebruikt moest ik vertellen wat ik mankeerde en dus genezen wilde hebben. Gezegd dat mijn rug genezen moest worden en dus begon ze met de treatment. Bulo Bulo is een glas water met een steentje erin, de vrouw blaast met een rietje in het water waar door het steentje gaat zweven en ondertussen strijkt ze met het glas langs de zieke plek (in mijn geval mijn rug dus). Na een minuut ofzo kleurt het water een beetje bruinig, een teken dat de ziekte je lichaam aan het verlaten is. Het water wordt weggegooit en ververst en hele proces wordt nog een aantal keer herhaald. Verder wordt er wat gemompeld en wat kruidenmixjes en kruidenzalfjes over je rug gesmeerd en wat koele lucht erop geblazen om het af te maken. Was geweldig om te zien en interessant om mee te maken, of het echt werkt betwijfel ik ten zeerste maar het is wel jammer dat de traditie aan het uitsterven is. Gelukkig heb ik het nog mee kunnen maken voor het over een paar jaar geschiedenis is.

De volgende ochtend om 6 uur de ferry naar Bohol genomen, in Tagbilaran aangekomen doorgereisd naar Panglao Island. Hier een hotel gevonden en een duikoperator voor de volgende dag. Savonds niks gedaan behalve een beetje voor de tv gehangen, wat heerlijk was na dat maanden niet gedaan te hebben . Sochtends op tijd gaan duiken bij Balicasag Island, wat een geweldige duiklocatie was. Zag ondermeer scholen Jackfish, Tonijn van meer dan 1,5 meter, Schildpadden, Murenes en nog veel meer. Na 2 duiken terug gegaan naar Panglao, me spullen gepakt en begonnen aan mijn weg naar Loboc in het midden van Bohol. Hier naar Nuts Huts gegaan, een backpackerlodge in het midden van de jungle gerund door 2 Belgen.
De volgende dag wakker geworden met hoofdpijn en koorts en weer gemeet met Laila (aangezien zij niet duikt was ze langer op Siquijor gebleven), heel de dag beroerd geweest en savonds weer op tijd gaan slapen. Sochtends was de koorts weg, maar de hoofdpijn niet, dus besloten om naar de dokter gegaan. In het ziekenhuis na heel veel wachten en heel veel briefjes en loketjes later uiteindelijk een bloedtest kunnen doen. Hieruit bleek dat ik dengue had opgelopen, dit was niet een hele grote verassing aangezien de symptomen daarop wezen. Besloten een hotel in Tagbilaran te boeken dicht bij het ziekenhuis voor het geval dat. En omdat ik de volgende ochtend terug moest zijn om me bloed te prikken om de waardes te vergelijken. Sochtends dus weer terug gegaan om bloed te prikken, helaas duurde het wachten op de dokter nogal lang. We mochten in de Emergency Room wachten op een bankje met uitzicht op hoe ze een man aan zn bloederige been aan het openmaken waren. Heel fijn op de nuchtere maag. De dokter zei dat de resultaten goed waren en ik vooral moet rusten en veel water moet drinken, dan gaat het vanzelf over. Na dit redelijk goede nieuws op weg gegaan naar Nuts Huts waar onze bagage nog lag. Onderweg nog wel gestopt bij de Tarsier Sanctuary, hier vangen ze de bedreigde Filipijnse Tarsiers op. De Tarsier is een van de kleinste aapjes op de wereld en is zo groot als een vuist ongeveer met enorme ogen om in het donker te kijken. Na de aapjes onze backpacks opgepikt en weer terug gereden naar Tagbilaran om daar nog een nacht te slapen. Sochtends weer om 6 uur opgestaan om een bloedtest te doen in het ziekenhuis, welke een beetje hetzelfde was als de eerdere. Hierna de Ferry naar Cebu genomen, en daarvandaan naar Manila gevlogen. De volgende dag in Manila nog een keer een bloedtest gedaan, dit keer waren de waarden met sprongen vooruit gegaan. Ik heb ook al 3 dagen op rij geen koorts en hoofdpijn meer dus het lijkt met een sisser af te lopen. Op het moment zit ik in Singapore en vlieg ik over 4,5 uur naar Bangkok. Hier ga ik mijn medische verplichting van rust houden nog een kleine 4 weekjes volhouden voor dat ik weer terug in Nederland ben.

Ciao en tot gauw!!