West Timor, Alor en Lembata

een nachtje Ik was gebleven in de Filippijnen de vorige keer. Vanuit Manila ben ik naar Jakarta gevlogen, hier geslapen en toen het vliegtuig genomen naar Kupang op West-Timor. Vanaf het vliegveld ben ik naar mijn hostel gegaan. De eigenaar was de enige die engels sprak, in de omgeving, maar kon me een hoop vertellen over wat er te doen was. Eerst een dag een motorbike gehuurd en het eiland een beetje gaan verkennen. Onderweg lijk je wel een celebrity aangezien iedereen naar je zwaait en je van alle kanten begroet wordt met “hello mister”. Uiteindelijk 3 dagen besteed in Kupang en toen een bus genomen naar Soe 4 uurtjes van Kupang. In Soe een hotel gevonden en een gids gebeld die me de volgende dag mee zou nemen naar 2 traditionele dorpjes. Het lastigste van de dag was om beltegoed voor me telefoon te kopen, duurde bijna een kwartier voor dat lukte om zonder engels er te komen, maar het is gelukt.
De volgende ochtend pikte de gids me op en begonnen we met de tocht naar het eerste dorp genaamd Boti. Onderweg eerst gestopt om wat beetlenut en benodigheden te kopen en nog even gestopt onderweg bij een locale markt. Na een uurtje hield de weg op en kwam er nog 15 kilometer over een pad, dat het woord weg niet waard was. Uiteindelijk toch in Boti aangekomen en hier de dorpschief ontmoet. Uit respect brengt een gast in West-Timor beetlenut mee, wat je dan deelt en samen al kauwend ervan geniet.
Het bijzondere aan Boti is dat het een heel eigen cultuur heeft. Omdat Boti zo afgelegen ligt hebben de Nederlanders het dorp nooit gevonden toen ze Timor overnamen. De mensen in Boti spreken nu nog steeds hun eigen taal, groeien al een eten en medicijnen zelf, groeien al hun eigen katoen en maken al hun kleren van het zelfverbouwde katoen. Ze leven volgens een week van 9 dagen, waarbij er op de negende dag gerust wordt, kinderen gaan alleen naar de basisschool, want te veel school zou je ongelukkig maken . Voor jongentjes vanaf een jaar of 3 wordt je haar voor het laatst geknipt en daarna moet je het de rest van je leven laten groeien, dit is omdat ze haar als iets heiligs beschouwen en het haar zou de verbinding zijn tussen mens en natuur.
Na het beetlenut kauwen een rondje gelopen door het dorp en gezien hoe ze zelf kleren maken en gebruik maken van allerlei natuurlijke kleuren die ze uit verschillende planten gewonnen hebben. Uiteindelijk de toekomstige chief ontmoet, een jongentje van een jaar of 3 die in de toekomst de huidige chief op moet gaan volgen. Het jongentje heet toepasselijk ook Boti.
Vanuit Boti terug gegaan over de slechte weg en richting None. Onderweg zie je overal moderne huizen met daarachter de traditionele Timorese grashutten. Het grappige is dat de moderne huizen voornamelijk door de regering gesponsorde huizen zijn, omdat de grashutten erg ongezond zijn met al de rook die daar binnenin hangt. In de praktijk blijkt dat men nog gewoon met het hele gezin kookt in de grashut, er het eten bewaard en er snachts met zn allen slapen. Het nagenoeg lege huis wordt gebruikt om overdag in te zitten of als er gasten zijn kunnen zij gebruik van het huis maken.
Na een klein uurtje aangekomen in None, ook hier weer begonnen met het delen van de beetlenut met de chief van het dorp. None was tot aan de 2e wereldoorlog een van de koppensnellers dorpen in Timor. De 9 broers hier waren in dienst van de koning van hun district. Als er onenigheid was tussen de koningkrijkjes werd er door elke koning 1 of een aantal krijgers uitgepikt die het op moest nemen tegen hetzelfde aantal van de andere koning. Degene met die met de meeste afgehakte vijandelijke hoofden thuis kwam was de winnaar en daarmee was het conflict opgelost. De chief van None liet me zien hoe de krijgers zich voorbereidden voor ze gingen vechten. Eerst werd er onder de grote boom in het dorp advies gevraagd aan de voorvaders via een soort totempaal. Vervolgens nam men een kippenei en prikte er met een stok in. Als er bloed uit het ei kwam betekende dat men ging verliezen, als er geen bloed uit kwam was een goed teken en konden ze op jacht gaan naar een paar hoofden. Op mijn vraag of de voorspelling van het ei ook altijd uitkwam kreeg ik meteen een “ja natuurlijk” te horen…
Op de weg terug stopte mijn gids nog even bij de school van zijn dochter, waar ik ongeveer 500 photoshoots heb gehad, met alle kinderen, leraren, moeders en alle andere mensen die ook maar toevallig voorbij kwamen.. Heel bijzonder maar wel grappig om te zien. Hierna afscheid genomen van mijn gids en de volgende ochtend weer de bus teruggenomen naar Kupang. De volgende dag in Kupang was er zowaar een andere toerist, de eerste in een dag of 5. Met de australier een motor gehuurd en een beetje rondgetourd en een waterval bezocht. Helaas zat het weer tegen en kon ik niet naar Rote (een klein eilandje voor de kust van Kupang) omdat de golven te hoog waren voor de lokale ferry. Na nog 2 dagen in Kupang te hebben doorgebracht, de ferry genomen richting Kalabahi op het eiland Alor. Na een 18 uur durende rit op de smerige ferry eindelijk aangekomen om een uur of 6 sochtends. Hiervandaan een Ojek genomen en afgezet bij een klein bootje om naar Kepa eiland te gaan.
Kepa eiland wordt gerund door een frans stel en wat lokale indonesiers. Er staan een aantal traditionele bungalows met een hangmat beneden en erboven een matras met klamboe. Rondom het eiland ligt een grote hoeveelheid koraal. Snorkelen rondom het eiland is geweldig met koraal zover je kunt kijken, veel vissen, schildpadden, blacktips, roggen enz.. Zeker een van de mooiste onderwaterplekken die ik ooit gezien heb! Ik heb in totaal een week op het eiland gezeten, een aantal duiken gemaakt, veel hangmat gehangen, rond het eiland gesnorkeld. Het eten was ook geweldig goed en ik denk het beste wat ik tot nu toe in azie op heb! Veel toeristen zijn er niet in deze uithoek, voornamelijk mensen die hier komen om te duiken. Het is ook nog allemaal redelijk basic. Er is wat elektriciteit in het restaurantje van een zonnepaneel waar je je camera kunt opladen. Drinkwater komt vanaf Alor en wordt ergens uit een put geschept en vervolgens met houtskool gefilterd, dit werkt prima maar de asbakachtige smaak van het water moet je wel even aan wennen.

Na een week besloten verder te gaan, 1 nachtje in Kalabahi geslapen en de volgende ochtend de ferry naar Lembata genomen. Op de ferry een soort van conversatie gehad met de locals, met hun zeer beperkte engels en mijn beperkte bahasa indonesia kwamen we toch nog een aardig eind. Na 15 uur aangekomen in Lewoleba op Lembata. Aangezien het 1 uur snachts was de eerste de beste Ojek genomen en gezegd breng me maar naar een hotel. Dit bleek het duurste hotel van het hele eiland te zijn, maar ik was al gaar genoeg van de 15 uur op de ferry en het was inmiddels half 2 snachts. Kamer genomen voor een nacht en genoten van de luxe van stromend water uit een douche dat zelf warm kon worden! En ook nog eens airco op de kamer, het kostte me ook wat ik normaal voor 4 nachten betaal maar goed het was een heerlijke nacht. De volgende dag uitgecheckt en op zoek gegaan naar Lille Ille. Ik had de laatste keer in Indonesie in Maumere een Nederlandse Indo ontmoet die reisleider was en op Lembata woonde. Ik hoopte dat ik hem nog een keer kon opzoeken. Heb zijn homestay gevonden, maar die was helaas gesloten en ging waarschijnlijk ook niet meer open en Jim zelf was er ook niet, die was met zn tourgroep op Lombok. Helaas, maar een ander hotel gevonden een paar honderd meter verderop. De volgende dag een Canadees ontmoet in het hotel en besloten de volgende dag samen naar Lamalera te gaan aan de zuidkust van Lembata.
Lamalera is een dorpje waar men nog op de traditionele manier op walvissen jaagt. Ze gaan met kleine houten bootjes zonder motor de zee op en proberen dan met speren de walvis te vangen. Als je wilt zien hoe het gaat, moet je de BBC documantaire The Human Planet maar ik kijken, hier gaan ze met de locals mee om een walvis te vangen. Naast walvis worden er ook veel dolfijnen gevangen en ligt het hele dorp bezaait met enorme walvis en dolfijn skeletten. Als je wilt kun je mee op een tochtje om te zien hoe ze dolfijnen vangen, dit maar afgeslagen...
Na 2 dagen in het dorp weer de bus terug genomen naar Lewoleba. Hier met de Canadees 2 locals gevonden die ons meenamen om wat lokale dorpjes te bekijken. Uiteindelijk belandt in een verlaten dorp met een aantal lege hutjes en wat verdroogd mais, niet helemaal wat ik gehoopt had..
Vervolgens gingen we langs zijn zus die zelfgemaakt palmbier had, dit beviel best prima dus daar een tijd blijven hangen en nog even bij een local gekeken die een eigen zeezout fabriekje had. Na het zeezout terug gegaan naar het hotel, geen dorpje of dorpeling gezien maar wel palmbier gedronken :).
De volgende dag Lewoleba verlaten en de ferry genomen naar Larantuka op het meest oostenlijke puntje van Flores. Vanuit Larantuka meteen doorgegaan naar Maumere. Vanuit Maumere met een verschrikkelijkke vlucht met stops in een plaatsje in the middle of nowhere, Bali en Singapore uiteindelijk 18 uur later aangekomen in Bangkok. Vanuit Bangkok wilde ik meteen door naar Sihanoukville in Cambodja.... Wat normaal ongeveer 12 uur duurt kostte mij uiteindelijk 4 dagen! Ik zal er maar niet over schrijven, van alleen er aan terug denken krijg ik het al aan mijn hart.
Met enige frustratie over de efficientie van Cambodjaanse mensen aangekomen in Sihanoukville. Hier weer gemeet met Sarina die ik in de Filippijnen tegen gekomen was. Mijn tijd in Sihanoukville voornamelijk besteed met niks doen en relaxen onder het genot van een biertje.. of 2.

Inmiddels zit ik nu weer in Bangkok en vlieg ik morgen naar Bishkek in Kirgizië. Het einde komt nu toch echt in zicht en ik verwacht binnen 2 maanden weer thuis te zijn. Bedankt voor de reacties en tot snel!