Invercargill tot Puerto Galera

Hmm, alweer een tijdje geleden dat ik een verhaaltje gepost heb, ik was gebleven in Invercargill Nieuw Zeeland.
Na Invercargill zijn we via de zuidkust van het zuidereiland naar de Catlins gereden hier een dag besteed met zeeleeuwen spotten, het petrified forest bezocht (hout dat fossiel wordt), op een klif gestaan met hele hoge golven en heel erg nat geworden en tegen zonsondergang terug gegaan naar het petrified forest om de zeldzame yelloweye pinguins te zien. Uiteindelijk wel 2 pinguins gezien al moesten we er wel een uur of 3,5 op wachten. Na het pinguin spotten ergens bij een kleine werf geparkeerd en gaan slapen.

Sochtends begonnen aan de tocht naar Dunedin, onderweg nog wel gestopt om Jacks Blowhole te zien een enorm gat in een klif waar het zeewater omhoog geduwd wordt. Aan het eind van de middag aan gekomen in Dunedin, eten en bier gekocht auto in de stad geparkeerd en aan de kant van de weg gekookt. Besloten om savonds nog te gaan stappen, helaas waren donderdag en zaterdag de stapavonden en was iedereen op vrijdag aan het uitkateren.... en wij waren er op vrijdag. Uiteindelijk toch nog een leuke kroeg gevonden en uiteindelijk om een uur of 3 terug naar de auto gegaan.
Sochtends om 9 uur (dan wordt het betaald parkeren) de auto verreden naar de supermarkt en snel weer verder geslapen tot een uur of 12 :).
Smiddags besloten om te gaan rijden en een dag in de auto besteed om bij Lake Tekapo te komen.

Bij Lake Tekapo van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze kleren te wassen in het meer en een dag helemaal niks te doen, heerlijk!
De dag erna naar Lake Pukaki gereden en nog een dagje genikst in het zonnetje.
Na 2 dagen niks doen naar Christchurch gereden vanwaar mijn vlucht naar Auckland ging. In Christchurch het centrum bekeken, voor zover dat ging aangezien de hele binnenring afgezet is en ze nog steeds aan het slopen/herbouwen zijn van de aardbeving in 2011. Wel is een nieuw centrumpje opgebouwd met wat winkels in zeecontainers als tijdelijke optie. Savonds ergens een woonwijk ingereden om te koken. Tijdens het koken bezoek gehad van een vrouw die om de hoek woonde en ons haar wc aanbood mocht het nodig zijn :). Voor het slapen gaan dan ook maar aangebeld om daar gebruik van te maken, de vrouw stond erop dat we niet aan de kant van de weg zouden slapen maar de tent in de tuin op te bouwen om een boete te voorkomen. Zo gezegd zo gedaan, tent opgebouwd en daar geslapen inclusief een prive wc die bij het zwembad hoorde!
Sochtends koffie gedronken bij de vrouw, die zelf veel gereisd had en bij heel veel verschillende mensen had geslapen heel blij was dat ze dat nu eindelijk terug kon doen. Na de vrouw uitgebreid bedankt te hebben met de auto naar Aharoa en Banks Peninsula gereden, hier wat rondgekeken en uiteindelijk een verlaten strandje gevonden om te kamperen. Nog wat mossels gevonden voor het diner en weer op tijd gaan slapen.
Volgende ochtend terug naar Christchurch gereden en in de bieb gehangen, savonds wat afscheidsbiertjes gekocht en vlak bij het vliegveld aan de kant van de weg geparkeerd. Nog wel een bezoekje van de politie gehad die zich afvroeg waarom er allemaal lege bierblikjes op het dashboard stonden :). Na wat uitleg kon hij erom lachen en wenste ons weltrusten.
Na wat slaap nog even in Macca's gewacht tot mijn vlucht, afscheid van Jonathan genomen en naar Auckland gevlogen.

De dagen in Auckland heb ik niks bijzonders meer gedaan behalve genoten van het heerlijke stapelbedje na 5,5 week op de stoel in de auto.

Het inchecken naar Manila ging soepel. Het schijnt meestal nogal lastig te zijn met veel vragen enzo. Je moet een onward ticket hebben binnen 21 dagen om de Fillipijnen weer uit te vliegen, zo niet moet je er een kopen of wordt je geweigerd.
Aangezien ik niet binnen 21 dagen weg wil, had ik een ticket voor 8 weken later gekocht. Tot mijn verbazing hoefde ik mijn onward ticket niet eens te laten zien, ze vroegen er niet eens om.
Na het inchecken 11 uur gevlogen van Auckland naar Singapore, op Singapore 8 uur op het vliegveld gewacht/geslapen en nog 4 uur van Singapore naar Manila gevlogen.

Gewaarschuwd voor de taxioplichters in Manila, besloten om de irritante, opdringerige taxichauffeurs voor de arrivelshal te negeren. Naar de Departures gelopen en gewacht op een taxi waar een Fillipijn uitstapte, meteen naar de chauffeur gelopen en gevraagd voor een rit naar mn hostel. Dit bleek een eerlijke man te zijn, en koste me maar 120 pesos, zo'n 2,5 euro voor een rit van 20 minuten.
In me hostel ingecheckt en eventjes geslapen, smiddags de omgeving rond mijn hostel verkend de mall en naar de Roxas Boulevard gelopen.
Manila is volgens velen niet echt een veilige stad, maar voor ieder gebouw en iedere winkel staat gewapende beveiliging, dus het voelt toch redelijk veilig. Voor het ingaan van een winkelcentrum wordt je dan ook eerst gefouilleerd, even wennen maar het zal wel nodig zijn :)

Savonds in het restaurant wat van dezelfde (Nederlandse) eigenaar is als het hostel gezeten, wat mensen ontmoet en gebiert. Sowieso al heerlijk om bier tegen een normaal tarief te vinden na Australie en New Zeeland :)
Dag erna naar Intramuros gelopen, de enige echte bezienswaardigheid van Manila. Intramuros is het oude ommuurde Spaanse stadscentrum, met nog wat koloniale gebouwen, de rest is in de 2e wereldoorlog plat gebombardeerd. Op de terugweg nog even door Rizalpark gelopen het park van Manila, nog een aanbod gehad van een man om zijn zus mee terug naar Nederland te nemen, maar hem toch maar vriendelijk bedankt voor het aanbod.

Volgende dag een hoop tijd besteed om uit te zoeken om Manila uit te komen. Er is geen centrale busorganisatie hier, er zijn honderden verschillende organisaties die allemaal naar verschillende directies gaan. Met een beetje mazzel is er ergens een telefoon nummer op te sporen, over internetsites maar te zwijgen....
Smiddags dus een taxi genomen naar een busorganisatie, de beste man in de taxi dacht dat ik de toeristische route wel mooier zou vinden en uiteindelijk met een hoop smoesjes en omwegen toch terecht gekomen. de man 150 pesos gegeven voor de rit van 130, het antwoord was toen ik op mn wisselgeld wachtte natuurlijk, no change! no change! Pfff maar snel de deur dichtgedaan en snel vergeten. Helaas kon ik geen reservering maken voor de bus dus moest ik terugkomen op de dag dat ik wilde vertrekken en dan is het first come, first go.
Oke tijd voor een taxi terug naar het hostel, de meter van de taxi stond uit terwijl hij reed, dus is vroeg hem of hij hem aan kon zetten. Met een grote glimlach legde hij uit dat hij die nooit gebruikt en dat het 200 fixed price was. De man duidelijk gemaakt dat ik dat niet ga betalen, dus of de meter aan of zet me hier maar af dan neem ik wel een andere taxi. Uiteindelijk zette hij toch met een beledigd gezicht de meter aan en werd het nog een gezellig stilzwijgend ritje terug, na de rit de man de 100 pesos van de meter betaald, maar een goodbye kon er niet meer vanaf :)

Op zondag organiseerden de eigenaar van het hostel en John uit Singapore een Charity event in een van de armste wijken van Manila, het ging hier voornamelijk om voedsel en medicijnen uit delen en mensen testen op dengue. Mijn taak bestond uit het temperatuur opnemen van de mensen voor ze zouden gaan bloedprikken. Gelukkig doen ze dat tegenwoordig met een thermometer in je oor, dat scheelt weer wat genante fotos :)
Het eindresultaat was 2 mensen met dengue, waaronder een baby dus dat was wel sneu. Zij werden meteen naar het ziekenhuis gebracht voor verdere behandeling. Na het opruimen kregen we een maaltijd in het restaurant bij het hostel. Alex, een van de andere vrijwilligers had een extra kaartje voor de voetbalwedstrijd van die avond, helemaal gratis!
Savonds dus met Alex en een aantal van haar vrienden naar het stadion gegaan om de Razals te zien, zo noemen ze het nationale team. Drinken mag niet mee het stadion in, omdat mensen met flesjes kunnen gooien. Het werd dus Fillipino style, een boterhamzakje met frisdrank en een rietje :) De Razals waren veel beter dan Cambodja en het werd uiteindelijk 8-0! We hebben maar tot de 60 minuut gezien omdat het zo hard regende dat we compleet nat waren en de wedstrijd stilgeled werd.
Later in het hostel omgekleed en de resterende tijd daar op tv nog gezien.

Sochtends op tijd opgestaan, taxi genomen, opgelicht, en een bus gereserveerd naar San Fernando La Union. De rit van 8 uur werd nog wel regelmatig onderbroken door verkopers aan de kant van de weg die de bus in springen om eten en drinken te verkopen en vervolgens ook weer op dezelfde manier uit de bus verdwijnen.
In het donker aangekomen in San Fernando en een tricycle (de lokale brommer met zijspan) genomen naar San Juan. Hier een homestay gevonden en op tijd gaan slapen.

De mensen van de homestay verhuurden ook surfboards en dat was de reden dat ik hier gekomen was. Het principe homestay is wel even wennen aangezien je dus bij de mensen in huis woont. Ik sliep boven in een slaapkamer terwijl pa, ma en 3 kinderen in de woonkamer beneden sliepen, is even wennen maar het werkt.
Hier een dagje besteed met surfen, ook al waren de golven niet echt denderend en moet je eigenlijk wachten op het tyfoon seizoen voor de hoge golven. Savonds Ericsson (een koreaan met een naam die te moeilijk was voor westerlingen volgens hem) ontmoet die na San Juan dezelfde richting op wilde als ik. Een biertje gedronken en bekenen of we samen konden reizen.
Volgende dag geprobeerd te surfen, eerste uurtje was goed, daarna helemaal niks. Tijdens het surfen Ida uit Zweden ontmoet, die ook ongeveer dezelfde richting uit wilde als Ericsson en mij. Besloten om de volgende ochtend om 6 uur de bus naar Baguio te nemen, om uiteindelijk in Banaue uit te komen.

Tijdens het wachten sochtends een lift gekregen van een local die naar Baguio ging en ons voor een kleine vergoeding mee wou nemen. In Baguio ontbeten en gezocht voor de bus naar Banaue, met wat zoekwerk en veel rondvragen maar een taxi genomen, dien ons zo'n 50 meter van ons beginpunt dropte. Heel fijn mensen die uit schaamte dat ze de weg niet weten je maar een kant op sturen.
De minibus dropte ons in een uur of 6 rijden in Banaue en hier een hotel gevonden, de busdriver zou ons de volgende ochtend om half 7 oppikken om naar Sagada te gaan aangezien hij daar ook heen moest.
In Banaue rond gaan vragen voor de bus terug naar Manila, helaas was alles compleet volgeboekt en was er alleen nog een 'centreseat'. Wat betekend 12 uur in een nachtbus op een plastickinderstoeltje zitten in het gangpad van de bus.... ehhh. nee bedankt, we verzinnen wel wat anders. De drukte had te maken met Holy week, de paasweek, aangezien de Fillipijnen een van de grootste christelijke landen ter wereld is, is het hier een week vol bijzondere dingen.

Het meest bijzondere/bizarre is de crusifixion in in San Fernando Pampanga, dit is op goede vrijdag waarbij een aantal fanatieke gelovigen zich tot bloedens toe laten slaan met een zweep om zich vervolgens te laten kruisigen, en geen toneelspelletje ze worden daadwerkelijk met spijkers aan het kruis vast genageld!

Gelukkig is het in Banaue een stuk normaler en komen mensen om de geweldige uitzichten over de rijstterassen te zien een stuk leuker en minder bloederig.
Omdat we niet terug naar Manila konden op zondag, plannen gewijzigd en dus eerst naar Batad gaan de volgende dag en de dag daarna naar Sagada, om daar op hoop van zegen nog ergens een busticket te kunnen bemachtigen.
Sochtends vertrokken met de jeepney (een omgebouwde militaire jeep die de amerikanen achtergelaten hebben toen ze de fillipijnen verlieten, en nu dienst doen als lokale bus) en plaats genomen op het dak, aangezien er binnenin geen plek meer was. Genoten van de heerlijke frisse wind, mooie uitzichten en de botbrekende slechte steile weg naar het Batad Saddle. Hiervandaan met de gids in een uur of 3 naar beneden gelopen door de rijstterassen naar een waterval en weer terug, dit was echt geweldig om te zien en moet heel veel moeite hebben gekost om de terrassen zo te bouwen.

De volgende dag om half 6 opgestaan omdat Menzi (de gozer van de minibus die ons in Banaue had gedropt) ons om 6 uur op zou pikken...
Om 7 uur nog geen Menzi en toch maar naar andere opties gaan zoeken, aangezien Ericsson maandag moest werken en Ida een heel erg strak reisschema heeft. Er was wel een jeepney maar die ging pas om 9 uur, wat eigenlijk te laat was voor ons, na ongeveer 20 keer nee toch een jeepney chauffeur gevonden die ons voor 300 per persoon naar Sagada wilde brengen. Geen slechte deal 6 euro pp voor een rit van 2 uur.
In Sagada aangekomen op zoek gegaan naar de Hangin Coffins, de doodskisten van de oorspronkelijke bewoners die hunbelangrijke doden niet begraven of verbranden, in kisten ophangen aan stijle kliffen.
Was bijzonder om te zien, helaas wel van veraf, maar het idee was duidelijk. Ook nog naar de Burial Cave geweest, een grot waar de gewone mensen in kisten opgestapeld werden.
Na de lunch naar de bus gegaan om een bus naar Bontoc te nemen, het antwoord was helaas: Sorry sir last bus was at 11, you try Jeepneys over there. Op naar de jeepneys dan maar, Sorry sir no jeepneys, last one was at 1 and its 1:15 now, next one is tomorrow.
Met dit geweldige nieuws nog maar is gezucht over het geweldige openbaar vervoer en besloten om de enige weg uit het dorpje iedere auto aan te houden om een lift te krijgen naar Bontoc. Na 3 kwartier proberen en bedelen toch nog een jeepney gevonden die naar Bontoc ging! Hoera!
In Bontoc een bus gevonden binnen 10 minuten! (de wonderen zijn de wereld nog niet uit) die ons naar Baguio kon brengen, om daarvandaan de volgende bus naar Manila te nemen. Ritje van 6 uur in een oude veels te krappe bus overleefd en aangekomen in Baguio. Taxi genomen naar het busstation voor de bus naar Manila. Met enige argwaan naar de enorme stroom mensen bij het busstation gekenen en toch maar binnen gevraagd. Sorry de eerst volgende bus is over 2 dagen om 6 uur sochtends...
Weer terug de stad in om rond te vragen voor andere busorganisaties naar Manila, en redelijk vlot een gevonden die om 11 uur zou vertrekken. We moesten van de man wel dicht bij de bus wachten als we een plek wilden aangezien hij nogal wat drukte verwachtte van alle mensen zonder ticket van het ander busstation.
Om na zoveel moeite hier nu te stranden zou wel heel droevig zijn, dus maar tegen de deur van de bus aan gaan zitten om de plek te bemachtigen. Uiteindelijk viel het allemaal mee en konden we redelijk makkelijk naar binnen, wat dringen en ellebogen daargelaten.
De rit van 6 uur werd door de kamikazepiloot in 4,5 uur doorgeblazen en waren we dus om een uur of half 4 in Manila. Hier afscheid genomen van Ericsson en met Ida naar het vliegveld gegaan, om haar bagage op te halen, die was ergens in Cambodja blijven hangen. 2 uurtjes buiten tegen het vliegveld geslapen tot de luggageclaim openging en toen het vliegveld op gegaan. Besloten na dit geweldige avontuur om de 12 uur durende busrit naar legazpi maar om te switchen naar een vlucht van 45 minuten nu we toch op het vliegveld zijn.
Zo gezegd zo gedaan, om 8 uur een ticket geboek en om half 1 gevlogen. In Legazpi een minibus genomen van 2 uur naar Donsol en een hotel gevonden, gegeten en direct in coma gevallen.

Sochtends om 7 uur paraat bij de toeristinfo om een boot te regelen om op zoek te gaan naar whalesharks. Dat is de enige reden waarom mensen hier komen, het schijnt een van de beste plekken ter wereld te zijn om met de 18 meter lange walvishaai te kunnen zwemmen.
Je gaat met een bangka (lokale boot) de kust af om de whalesharks te spotten, een mannentje staat boven op de uitkijk om ze te vinden en dan zou je kunnen snorkelen met je. Helaas was er niks te spotten dus na 3 uur dobberen (nog wel wat dolfijnen gezien) weer afgezet bij het hotel.

Na de lunch naar Legazpi gegaan, de jeepney zat al helemaal vol dus mochten Ida en ik achterop de jeepney hangen, tot groot vermaak van de locals die al vreemd opkijken van toeristen en dan helemaal als je achterop een jeepney hangt :)
Na een rit met frisse wind een frisse bui en 5 minuten later weer zon in Legazpi aangekomen, Ida dr busticket terug naar Manila geboekt en even rond gekeken. Op de terugweg besloten maar op het dak van de jeepney te zitten, aangezien dit eigenlijk prima beviel ipv opgepropt op de smalle bankje. In Donsol gestopt en over de locale markt gelopen, een stalletje met bbq van varken, loempias en blokjes kippenbloed gevonden. Wat loempias en varkenssticks gekocht en kippenbloedblokjes maar gelaten voor wat het is.

Sochtends opnieuw een poging gedaan om whalesharks te zien, helaas weer niks. Het enige wat we zagen was een overvolle vissersboot die de bootlui van onze bangka wat vis verkochten midden op zee, had iets met belasting te maken geloof ik :)
Op weggegaan naar Pilar, afscheid genomen van Ida die terug gaat naar Manila en dan naar Palawan vliegt. Ik wil de boot nemen naar Masbate en dan naar Cebu om mijn Padi duikbrevet te halen. Op papier een solide plan... In Pilar rongelopen en naar de pier gegaan, helaas was de ferry van 2 pm die ik nodig had al vol en was er alleen nog plek om 4 pm. Dat is waardeloos, want ik moet de boot van 2 uur hebben om mijn volgende ferry naar Cebu te halen. Die gaat namelijk daarna 2 dagen niet. Lonely planet geopend en plan gewijzigd, weer terug naar Legazpi om ook maar een ticket te boeken naar Manila. Dit lukte gelukkig bij de allerlaatste busmaatschappij, lucky me :). Een ticket voor 7 pm, om 7 uur precies vertrokken en om half 7 sochtends aangekomen in Manila, direct de volgende bus genomen naar Batangas voor een rit van 2 uur en hiervandaan de ferry genomen naar Puerto Galera. Dat is ook waar ik nu nog steeds zit. In Puerto Galera een duikschool en hotel gezocht en gevonden en heel de middag en avond aan het leren geweest voor me Padi. De volgende dag een hoop theorie gehad en een proefduik in het huisrif, wat al veel mooier was dan ik had verwacht!
De volgende ochtend helaas een dikke voet van een onstoken muggenbult, einde oefening voor het duiken dus even. Naar de dokter geweest, antibioticakuurtje gehad en nu dus 2 dagen niks doen. De zwelling is al bijna weg, dus morgen weer verder met de cursus.

Het reizen is hier niet altijd makkelijk, maar het is wel echt geweldig om eindelijk in azie te zijn!
Maar nu moet ik gaan het internet cafe gaat dicht :)
Thanks voor de reacties en tot laters!